Puszcza Słupecka
Nazwa "puszcza" podkreśla pierwotny charakter rezerwatu, co niestety, nie jest prawdą. Przed wojną lasy te należały do hrabiego Potockiego. Prowadzono w nich intensywną gospodarkę, wykorzystującą zasoby leśne. Dlatego las ten nie należy do starych drzewostanów. Nie ma ciągłości pomiędzy dawną, rozciągających się na tych terenach puszczą, a obecną.
Natomiast drugi człon nazwy, słupecka pochodzi od pobliskiej miejscowości Słupno. To zwyczajowe miano nadane zostało przez mieszkańców tych okolic.
Granice rezerwatu wytyczają szlaki, z których przeszłością wiążą się barwne i ciekawe dzieje. Ponieważ podleśne łąki obfitują w bogate złoża torfu, w XIX i XX wieku założono tam kopalnię. Podczas wieloletnich prac odkrywkowych utworzono wysoki nasyp prawego brzegu rzeki Czarnej. Kopalnię obsługiwała kolejka. Obecna wschodnia granica rezerwatu, to szlak dawnego torowiska, po którym obecnie, oprócz drogi, nie został żaden ślad. Robót na dużą, ekonomiczna skalę zaprzestano po 11 wojnie światowej, choć okoliczni mieszkańcy nadal korzystają z bogactw kryjących się na izabelińskich i stanisławowskich łąkach.
Od najdalej wysuniętego na północ obszaru rezerwatu prowadzi droga na znajdującą się poza rezerwatem piaszczystą wydmę zwaną "Złodziejską Górą". Miejsce to otrzymało swe szczególne miano w XVIlI wieku. Góra byłą wówczas jedyną wyspa stałego lądu wśród rozlewiska bagien. Niedostępność terenu wykorzystywali złodzieje dla ukrywania i przechowywania swoich łupów. Miejsce o tak barwnej przeszłości, choć położone z dala od samego rezerwatu, warto odwiedzić z jeszcze jednego powodu. Z góry rozciąga się wspaniały widok na okoliczne torfowiska i lasy.
Rezerwat Puszcza Słupecka to część dużego kompleksu lasów, podlegającego opiece Nadleśnictwa Drewnica. Objęto go częściową ochroną, co oznacza udostępnienie tylko wyznaczonych szlaków. Ograniczenia te nie pomniejszą jednak atrakcyjności okolicznych szlaków krajoznawczych. Wędrując granicami, zyskujemy wgląd w, świat rządzący się własnymi prawami, pozbawiony ingerencji człowieka. Nie trzeba wkraczać w głąb rezerwatu, by poznać różnorodność występujących tu siedlisk - od wszystkich rodzajów grądów poprzez malownicze olsy i łęgi aż do kilku rodzajów boru. Wyjąwszy bór suchy, można tu spotkać wszystkie pozostałe typy zbiorowisk leśnych. Właśnie w tym celu utworzono rezerwat - ochrony bogactwa siedlisk. Rezerwat jest otwarty dla wędrówek bytujących w nim zwierząt, często rzadko spotykanych, takich jak wilga, bocian czarny, ptaki drapieżne oraz jeden z największych żyjących w Polsce ssaków: łoś. Spacer po otaczającym rezerwat kompleksie leśnym znakomicie kompensuje nam przestrzeganie zakazów chronionych puszczę. Warto również wybrać się wczesnym rankiem czy wieczorem na skraj lasu - łąkami wzdłuż ulicy Wrzosowej w Izabelinie -aby podpatrzeć żerujące tam żurawie, sarny, dziki, jenoty lisy i zające. Szczególnego uroku łąki nabierają wiosną, gdy na żyznych torfach, kwitną trawy, zioła i kwiaty.
Rezerwat Przyrody Puszcza Słupecka został utworzony na mocy Zarządzenia Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 31 grudnia 1993 roku, dzięki staraniom prof. Witolda Rosy Zajmuje wydzielony z dużego kompleksu leśnego obszar lasu o powierzchni 160,56 ha. Należy do Leśnictwa Czarna Struga w Nadleśnictwie Drewnica. Położony jest w południowo-wschodniej części mazowieckiej gminy Nieporęt, po obu stronach rzeki Czarnej. Graniczy z miejscowościami Izabelin, Stanisławów i Strugą.
Obwód rezerwatu wynosi około 7 km. Ten największy z trzech nieporęckich rezerwatów od 1997r. dołączono do strefy szczególnej ochrony ekologicznej Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. W gminie Nieporęt strefa ta obejmuje rozległe obszary łąkowe na wschód od Małołęki, Aleksandrowa, Izabelina i Stanisławowa, leżące na podmokłej części tarasu zalewowego pradoliny Wisły i Narwi, nazywanej doliną nieporęcką. Rzeźba tych terenów została ukształtowana w schyłkowym okresie zlodowacenia.
Celem ochrony Puszczy Słupeckiej jest zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych zróżnicowanych zbiorowisk leśnych, łęgów, grądów i borów, z bogatymi stanowiskami roślin chronionych, rzadkich i zagrożonych wyginięciem. Jest to Rezerwat Krajobrazów ekologicznych i biokompleksów naturalnych i ponaturalnych, natomiast według głównego typu środowiska - Rezerwat Lasów: borów - lasów nizinnych.
